Brasil……lalalalalalalalaaaaa

Toen wij zaterdagochtend heel vroeg om 4:30 (2:30 Peruaanse tijd) in Rio de Janeiro landden, waren wij nog niet allemaal in Sambastemming. De Olympische Spelen waren wel meteen voelbaar op het flink geprofessionaliseerde vliegveld.

De stromen mensen werden vakkundig in de gewenste richtingen geleid en security was van een hoog niveau maar bleef steeds vriendelijk.

Per taxi naar ons Airbnb appartement in de wijk Ipanema en ……ja, pfieuw het appartement bestond echt. We hadden het al meer dan een half jaar geleden geboekt en de eigenaresse had op al onze mailtjes geantwoord maar toch, het zal je maar gebeuren. Prijzen van hotels en appartementen zijn 5-10 keer zo hoog tijdens de Olympische spelen. Opgelucht gingen wij nog even en paar uurtjes slaap inhalen alvorens aan ons drukke sociale programma van die dag te beginnen

In de ochtend hadden we een gezellige date met Bilthovense vrienden en hun kinderen op het Ipanemastrand, op 5 minuten lopen van ons appartement. Koffie, ontbijtje, zon, zee en zandkastelen. Een prima begin dus. Er achteraan een lunchdate met Carla, Reinouds Braziliaanse RSM/MBA vriendin in een hip en populair tentje meer downtown Ipanema.

Het was ons die eerste dag al duidelijk: Rio swingt! Is verder totaal niet te vergelijken met de plekken waar we in Ecuador en Peru zijn geweest. De mensen zijn ook echt anders en heel erg gevarieerd. En in Ipanema over het algemeen mooi en modieus. Het is prachtig zomers weer terwijl het hier dus winter is. Een klein beetje jaloers worden we er wel van. Waar we dan weer minder jaloers op zijn is de bewaking die elk gebouw heeft en kennelijk nodig heeft. Ook ons appartementencomplex heeft een groot hek en een 24uurs bewaker/portier.

We verstonden trouwens direct niemand meer. Wat een rare taal dat Portugees. Daar sta je dan met je Duolingo Spaans! Alhoewel, nu we er wat aan gewend zijn, maken we van alle medeklinkers op het eind van het woord “ sh” en blijken we toch nog een heel eind te komen.  Nu herkennen we in ieder geval een paar van de koopwaren die de honderden strand, straat en treinverkopers ons overal aanbieden.

De Spelen zijn verspreid over meerdere plekken in deze miljoenenstad. Beachvolleybal, super populair in Brazilië, openwaterzwemmen en zeilen spelen zich bij ons om de hoek af, op en vóór het Copacabana strand en fort. Daar kregen we op zondag, al liggend op een Copacabana-strandstoel  prima de sfeer van mee. Die middag namen we een kijkje in het Holland Heineken Huis. Prima sfeer daar, lekker zwembad en dus ook leuk voor de kinderen. We deden nog even mee aan een kickboksclinic waar we een leuk t-shirt en spierpijn aan over hielden. We keken op het grote scherm dat boven het zwembad hing naar de Nederlandse sporters in actie. Beetje matig eten en nogal duur vonden we. Maar ja we zijn dan ook geen euopese prijzen meer gewend. Maar het bier smaakte goed. Om 20:00 moesten de kids daar weg en toen zijn wij maar meegegaan.

Sightseeing. Dat hoort er natuurlijk ook bij als je in een nieuwe stad bent. Geheel voorbereid, want het treintje de berg op hadden we online al gereserveerd, togen wij maandagochtend naar het beroemde Cristo Redento Corcovado. Het Christusbeeld dat sinds 1931 boven Rio uittorent en het beroemdste landmark van de stad is geworden. Dit ging een tweede vinkje op ons (nieuwe) wereldwonderen lijstje opleveren, na Machu Picchu. Van de route naar het treintje toe hadden wij de reistijd wat te rooskleurig ingeschat zodat wij alsnog het gereserveerde treintje mistten. Oeps. Gelukkig konden we een plekje krijgen in het  treintje erna en stonden wij een half uurtje later met nog een paar honderd andere toeristen op de berg van het Christusbeeld. 

Daar hadden we een prachtig uitzicht over de stad en baaien en maakten Reinoud al liggend van ons een foto met het beeld. Er liggen zelfs yogamatjes klaar om dat te doen! Na een kwartier hadden we het “seen it done it got the the-shirt gevoel wel en wilden we weer naar beneden. Na nog een uur in de rij voor het treintje naar beneden, leek dat te lukken.

Rijen, dat is niets bijzonders in Rio en al helemaal tijdens deze Olympische spelen. Veel mankracht stoppen ze dan ook in het rijenmanagement. Wat zeker niet altijd efficiënt is maar het werkt kennelijk. Heel af en toe mogen we als gezin in een priority lane, dat is best fijn.

Op maandag hadden we best graag naar de kwartfinale van het beachvolleybal van de Nederlanders willen gaan kijken. We konden helaas geen kaarten krijgen. Het systeem was zo dat je kaarten kocht voor een dagdeel waarin meerder partijen zich afspeelden. De pech wilde dat in het blok van onze Nederlandse teams, ervóór de Brazilianen speelden. Tja, bomvolle tribune dus tijdens die wedstrijd. Daarna gingen de Brazilianen naar huis en lieten een halflege tribune achter bij onze landgenoten. Maar we konden er niet bij zijn want daar had het kaartensysteem niet in voorzien. Toch jammer. Dan maar in ons appartement voor de buis. Die avond kwamen we er tot onze schrik achter dat de kwartfinale dameshockey niet op de Braziliaanse tv uitgezonden werd en we het ook niet via internet konden kijken vanwege rechtenbeperking van de NOS online. Dat was een tegenvaller. Reinoud zocht daarom zijn vrienden uit Bilthoven die met een grote club in Rio waren maar snel op in het Holland Heineken Huis (waar hockey wél te zien was) en hield ons vervolgens op de hoogte van de stand via whats app. Ook maakte hij de inhuldiging van een aantal sporters mee die avond.

Dinsdag reisden we na een ochtend lekker op het strand naar het Olympische hockeystadion voor de eerste halve finale: de hockeyheren. We waren al gewaarschuwd dat we er toch wel ruim 2 uur de tijd voor moesten uittrekken om er te komen.

Na metro plus trein én een pittige wandeling van een paar kilometer vanwege securityredenen (terug konden we gewoon direct het stations-perron op) arriveerden we in onze oranje outfit, vol verwachting en spirit in het hockeystadion. We schreeuwden onze longen uit ons lijf en bleven geloven in de mannen maar het mocht niet baten, België was echt beter en won verdiend. De kids waren echt ontroostbaar en vonden het heel gemeen dat we zo’n eind gereisd hadden om ons team te zien verliezen. Het duurde een hele poos, zelfs bij Milou, totdat er weer een glimlach vanaf kon. We moesten er zelfs wat troostvoedsel in stoppen (Mc Donalds).

Vanochtend maakten we de hele reis vol goede moed nog een keer. Maar nu om onze dames aan te moedigen in de halve finale. De logistiek er naar toe ging hartstikke soepel want we waren deskundig inmiddels. Op het heetst van de dag klonk het startsignaal. En in de zengende hitte (het was ruim boven de 30 graden en volle zon) streden onze hockeydames voor een plek in de finale. Bloedheet én bloedstollend was deze partij. Wat mooi om daar bij te zijn en nog mooier dat op de gezichten van onze kinderen, hoewel oververhit, weer een vrolijk glimlach prijkte.

Ons plan om de oude binnenstad van Rio nog even te bekijken na de wedstrijd lieten we snel varen. Te heet vandaag en we zijn stiekem ook een beetje site-seeing-moe. Wij wilden net als de inwoners van Ipanema gewoon nog even op het strand een drankje drinken en de zon onder zien gaan.

Dit was toch echt een heerlijk einde van onze lange reis. Relaxed, met veel sport, zon en een prachtige setting. Rio de Janeiro is echt een mooie stad. Als dit de winter is dan moet het hier toch echt het hele jaar door heerlijk zijn. We hebben ons beeld maar niet laten beïnvloeden door hier ook naar de vele Farvelas te gaan. We zagen dus alleen het rijke Rio gezien.

Donderdagavond vertrekken we (rond middernacht Nederlandse tijd) en zijn 24 uur later in Nederland (we hebben een lange stop in Madrid).

Tot gauw thuis! Groetjes, namens RLIM,

Suzanne