Matjes

En ik had me nog zo voorgenomen; ik slaap nooit meer op van die matjes. Dat heb ik nou wel gehad. Ik hoef me toch niet meer te bewijzen? Maar daar lig ik dan toch: Op 3.800 meter hoogte, 3 graden onder 0, in een tentje en in een dubbele slaapzak, op een dun zelf opblaasbaar matje en met zo’n beetje al mijn kleren aan die ik bij me heb – zelfs 2 paar sokken.

We zijn die ochtend vroeg opgehaald door onze sympathieke reisleider Leo. “Om 6h00 klaar staan!” had hij de avond van te voren gemeld, toen wij, in de lobby van het hotel, een briefing van hem kregen voor de komende dagen. Toen we vertelde wat voor rugzakken we hadden en wat voor kleren en schoenen had hij een beetje bedenkelijk gekeken. En dat maakte ons natuurlijk niet veel zekerder over onze zaak. Hadden we wel genoeg warme spullen? Waren onze schoenen wel geschikt voor de wandeltocht? Enfin, die ochtend stapte we met onze lichte rugzakjes en een extra tas voor op het paard, in het busje dat ons naar Lares zou brengen. Want we gingen de Lares Trail lopen richting Ollantaytambo. Anderhalve dag lopen leek ons meer dan genoeg voor de kinderen, toen wij dit planden nog in Nederland. Dus niet de 4-daagse Incatrail. Maar deze kortere route.

Na anderhalf uur rijden stopte we eerst in een klein plaatsje genaamd Calca. Ontbijten in een overdekte marktplaats met meer verdiepingen, waar de lokale mensen hun groente, fruit, vlees en vis halen. Maar waar ze ook ontbijten. Gevulde kippensoep of een gebakken eitje. Aan simpele tafels waarachter de verkopers je proberen over te halen je kop (Nescafé oplos) koffie echt bij hen te kopen. Mooi!

Daarna verder na Lares. Na nog eens anderhalf uur in het busje werden we afgezet bij de warme bronnen van Lares - warme bronnen zijn er hier genoeg; “aguas calientes” zullen wij niet snel meer vergeten. Ook zullen we de buschauffeur niet snel meer vergeten. Deze man was volledig incapabel voor zijn job. Zelden hebben wij zo’n slechte chauffeur meegemaakt. Slecht schakelen, rare corrigerende stuurbewegingen in de vele haarspeldbochten en daarbovenop een behoorlijk slecht humeur. Het mag niemand verbazen dat het plasticzakje, dat Suzanne altijd bij zich heeft voor dit soort gevallen, goed dienst deed.

In Lares badderen en lunchen. Tussen de vele lokale mensen die het weekend vaak benutten om naar de Hot Springs te gaan. Om 14h00 begonnen we dan met de trail. (De thermen van) Lares liggen op 3.200 m hoogte. En het begon meteen behoorlijk steil. Uitzicht op Snickers en andere psychologische middelen werden ingezet om de kinderen de moed niet te laten verliezen. Zwaar was het zeker. Ook voor Suzanne en mij. Maar wat een prachtig landschap zo op deze hoogte. Onderweg kwamen we af en toe kinderen tegen die in onze ogen toch behoorlijk verwilderd waren. De koekjes uit de enorme zak van de gids en onze meegebrachte ballonnen en pennen werden gretig in ontvangst genomen. Wat is het toch verbazingwekkend hoe mensen in dergelijke omgevingen overleven en waarschijnlijk op hun manier toch ook gelukkig zijn. We wandelden met z’n zessen (R+SLIM+Leo) maar er was ook een groep onderweg, speciaal voor ons, met enkele paarden, tenten, het eten, een kok, een paardenman, zijn zoontje, en een hulpkok en natuurlijk onze extra zak met kleren. Zo wandelden we tot de zonsondergang naar ons kampement bij Huacahuasi, dat alweer opgezet was door de begeleidende groep. In tentjes met daaroverheen rieten beschermkappen konden we die nacht gaan slapen. Ons diner vond, net zoals de lunch bij de thermen, plaats in een meegenomen eenvoudige tent met klaptafel en stoeltjes. Het is verbazingwekkend hoe overdadig de lunch en het diner samengesteld waren. Schalen met aardappelen, rijst, vlees, kip en meerdere groentes. En dat met de weinige middelen die onze begeleiders bij zich hadden.

We hadden die middag meer dan 500m stijging in onze voeten. Dus ondanks de koude en de dunne matjes is er toch wel (in stukken) goed geslapen. Het was weliswaar koud, die nacht, maar we hadden het toch allemaal weer overleefd. En dat zelfs ondanks dat Milou vergeten was gebruik te maken van de extra sokken en handschoenen.

’s Ochtends werden we weer heel vroeg gewekt met een ijzeren mok hete coca thee. Vandaag gingen we pas écht lopen! Ook vandaag begon het weer met behoorlijk stijgen. En dat zou tot de lunch zo blijven. Een van de paardjes met het zoontje van de paardenman liep nu met ons mee. Niet alleen kon er zo wat uit onze rugzakken gehaald worden en op het paardje geladen worden. Ook kon Milou na anderhalf even mee op het paardje. De omgeving was nu misschien wel nog dramatischer en indrukwekkender dan de dag ervoor. We leken volledig van de bewoonde wereld afgesloten. Het hoogtepunt was een pas op 4.400 meter – de Ipsaycocha Pass. Voor sommigen onder de lezers zal dat peanuts zijn, maar voor ons was dat wel een overwinning. Lars en Ivo waren ondertussen begonnen met een videoblog op te nemen om later op youtube te kunnen zetten. Lars als cameraman en Ivo als razende reporter. Daarin is onder andere te zien dat we nog een groep chinchillas, een soort konijnachtige knaagdieren, tegenkwamen. Dan voel je toch ineens de vermoeid wat minder!

Nu we het hoogste punt voorbij waren, veranderden de plannen. Eigenlijk zouden we iets verderop gaan lunchen bij een bergmeer. Maar Leo had ondertussen via zijn portofoon met de begeleidende groep (die ons ingehaald hadden toen wij afgeleid werden door de chinchillas) afgesproken dat zij de lunch niet zouden opzetten bij het Ipsaycocha meer maar gewoon bij het eindpunt; het dorpje Patacancha. We hadden gewoon veel sneller gelopen dan verwacht – althans, dat was het verhaal van de gids. Dat betekende we dat we nog wel “even” door gingen. En dat doorgaan betekende dat we pas om 14h00 aankwamen. De lunch smaakten dan ook heerlijk! Tot onze grote ontsteltenis gingen het jongetje en zijn vader, de paardenman, daarna gewoon weer terug lopen. Terwijl wij geen voet meer konden verzetten!

Hetzelfde busje dat ons de vorige dag in Lares had afgezet, bracht ons vervolgens naar de Ollantaytambo Lodge in het gelijknamige plaatsje. (Gelukkig had de chauffeur nu iemand anders meegenomen die veel beter reed.) Hier konden we een dag rusten om de dag daarop naar Machu Picchu te gaan. Met een voldaan gevoel vielen we in slaap.

Groetjes, namens R+SLIM, Reinoud