Matjes....vervolg

Waar waren we gebleven? Oh ja, in Ollantaytambo. Het dorpje met die onuitspreekbare naam. Maar wel een dorpje met karakter. Net zoals Cusco verbouwd en doorontwikkeld door de Spanjaarden op de fundamenten van een bestaand Incadorp. Dat betekent wel mooie straatjes. Mooie watersystemen. En natuurlijk een mooi centraal plein.

Om weer even in herinnering te brengen. We waren vanuit Cusco naar Lares gereden om vanuit daar een wandeltocht in twee etappes te maken richting Ollantaytambo. Eigenlijk hebben we daarmee een omweg genomen. Richting Lares hebben we de Heilige vallei verlaten om die bij Ollantaytambo weer binnen te gaan. De heilige vallei begint zo’n beetje bij Cusco en gaat via Ollantaytambo richting Machu Picchu. De incatrail begint juist bij Ollantaytambo en eindigt dan in Machu Picchu. Deze duurt 4 dagen en dat vonden we wat overdreven. Maar eigenlijk hadden we deze keuze helemaal niet. Toen we in mei dit onderdeel gingen plannen, was de Incatrail al volgeboekt.

Maar goed. Ollantaytambo dus. Een pittoresk plaatsje waar het mooi weer was en waar we na de wandeling een dagje konden uitrusten. Dit betekent voor de kinderen “chillen” met de ipads. En voor Suzanne en mijzelf rondwandelen in het dorpje, koffie drinken, wat lezen en natuurlijk DuoLingo doen om ons Spaans te verbeteren.

De volgende ochtend moesten we al vroeg richting het station. Daar hebben we een grote zak met spullen achtergelaten, en zijn met lichte rugzakken in de trein naar Machu Picchu dorp ofwel Aguas Calientes gegaan. Daar ontmoetten we onze gids, Leo, weer. Ondertussen was het gaan regenen. Hier hadden wij nu juist net niet rekening mee gehouden. WeerOnline gaf aan 20% kans regen in Machu Picchu dus wij hadden de regenjassen in het station van Ollantaytambo achtergelaten. Dus maar simpele plastic ponchos gekocht. En gauw in de rij voor de bus. Die rij kosten ons weer een uur. ‘Misschien is Machu Picchu wel een beetje erg populair.’ Dan met de bus een enorme steile helling op via de ene haarspeldbocht naar de andere. Boven aangekomen weer in de rij om naar binnen te mogen. Binnen vervolgens constateren dat Ivo’s rugzak nog in de bus is achtergebleven. Dus weer naar buiten. Gelukkig was die snel weer gevonden.

Hè hè. Eindelijk zijn we er dan. Nog even een stuk om hoog lopen en toen konden we eindelijk beginnen aan de uitleg van onze gids. ‘It better be good!’ Gelukkig bleek algauw dat dit toch wel echt de moeite waard is. We begrijpen ondertussen wel waarom dit in het rijtje wereldwonderen staat. De regen was opgehouden en de wolken en mistflarden trokken langzaam weg. Wat overblijft is dan een indrukwekkende scene. Onze gids gaf een uitgebreid relaas over de volkeren vóór het Incarijk, de opkomst en ondergang van dit rijk, de verschillende Incakoningen (of is dat dubbelop), en de bouw, het verlaten en de herontdekking van Machu Picchu. Van dit alles is de negende koning ons het meest bij gebleven (Pachacutec). Dit was de koning met 80 vrouwen, 200+ kinderen en diegene die de opdracht heeft gegeven tot de bouw van Machu Picchu. Het is tot op heden nog steeds niet duidelijk wat hij daarmee wilde (met Machu Picchu dan; wat hij met die 80 vrouwen wilden lijkt wel duidelijk).

Na de rondleiding konden we weer achter aansluiten in de rij voor de bus naar beneden. (de rij om naar binnen te gaan was volledig verdwenen – het lijkt de Efteling wel). Dan maar besloten om naar beneden te lopen. Dat betekende een steile trap naar beneden en dan nog een stuk omhoog naar het dorp. Kortom, anderhalf uur verder konden we de door ons begeerde hamburger bestellen. Om 18h15 ging de trein weer terug. En om 19h45 stapten we in het busje dat klaar stond om ons van Ollantaytambo weer terug te brengen naar Cusco. Om 22h00 liepen we ons vertrouwde hotel weer binnen van 3 nachten geleden.

Volgen jullie het nog……..?

Groetjes Reinoud