Onze indruk van Peru

We zijn ondertussen aangekomen in Rio de Janeiro. Een heel ander verhaal. Maar een mooi moment om even terug  te kijken op Peru. Ook voor Peru geldt natuurlijk dat wij maar een beperkt beeld hebben kunnen krijgen van dit land. Heel het Noorden hebben wij niet gezien. Wij hebben hier ook niet het amazonegebied bezocht. Dus het grootste gedeelte van Peru is door ons niet ontdekt. Maar net zoals bij Ecuador wagen wij ons maar aan een samenvatting van onze indrukken van Peru.

• De mensen: Net zoals in Ecuador zijn de Peruanen zeer vriendelijk. En eigenlijk is het enige verschil dat de Peruanen over het algemeen beter Engels kunnen. Ze zijn soms nog steeds moeilijk te verstaan in het Engels maar meestal konden we met een combinatie tussen Spaans en Engels toch enigszins een fatsoenlijk gesprek voeren. Dat komt natuurlijk ook omdat wij ondertussen iets verder zijn met het Spaans – fijn dat ze in Rio Portugees spreken nu we net iets Spaans beginnen te spreken. Het feit dat er meer Engels wordt gesproken bevestigt ook de indruk dat Peru duidelijk meer gericht is op toerisme dan Ecuador. Ofwel, Peru is toeristischer dan Ecuador. Dat betekent dat je je ook vaker toerist voelt.
• Het eten: Het eten heeft veel overeenkomsten met de Ecuadoraanse keuken. Maar toch moeten wij concluderen dat de kookkunsten in Peru beter ontwikkeld zijn. Ook de eenvoudige keukens hebben net een beter niveau dan in Ecuador. Ook hier is Ceviche een plaatselijke lekkernij naast Cuy. Cuy hebben we 2 keer geprobeerd: gefrituurd en gevuld. Beiden keren leverde het smakelijk en sappig vlees op. Er zit helaas niet zoveel vlees aan één Cavia. Het valt ons op dat de hoeveelheden enorm zijn. Overdadigheid is hier de norm. Je ziet dan ook veel dikke mensen onder de middenklasse. Deze groep kwamen wij veel tegen op onze reis aangezien de nationale feestdag en de 2 weken vakantie die daarop volgde samenvielen met ons moment in Peru.
• Infrastructuur: Ook hier lijkt het iets voorop te lopen op Ecuador. Maar in Ecuador lijkt er wel harder aan gewerkt te worden op dit moment. In Peru zijn de verbindingswegen tussen de wegen beter, waardoor de reistijden gunstiger zijn. Peru is echter veel groter dus dat maakt de reistijden uiteindelijk lang. Hadden we in Ecuador een paar uur nodig om bij de volgende stad te komen. In Peru is het algauw 5 à 6 uur. Vaak zelfs veel langer waardoor vliegen toch een aantrekkelijke optie wordt.
• De kleding: wat een kleurrijk geheel! De mensen dragen heerlijk bonte kleuren. Zowel de mannen, de vrouwen als ook de kinderen. En het lijkt erop dat ze die kleding niet (alleen) aandoen voor ons, toeristen, maar dat ze dat gewoon zijn. Dat maakt de pleinen, straten en dergelijke vrolijk!
• Het weer: Peru heeft prima weer te bieden, ook in de winter. Wel kan het ‘s nachts behoorlijk koud zijn omdat vele steden hoog liggen (Puno, Cusco en Arequipa). En dan heb je nog Lima met z’n rare mist. Mist die toch al gauw 8 maanden boven de stad schijnt te hangen. De andere (zomer) maanden is het wel heel mooi en warm weer in Lima. Al met al maakt het weer
• Prijzen: De hotels zijn wat duurder dan de hotels in Ecuador. Wat betreft eten ontlopen ze elkaar niet echt. Eten is goedkoop. Vooral in de (overdekte) lokale markten.

In de gesprekken met de Peruanen viel ons op dat ze niet heel positief zijn over de huidige economie en de toekomstige mogelijkheden voor verbetering. Ook de nieuwe president gaat daar geen verandering in brengen, verwachten ze. Men vind het gehele systeem corrupt. Een duidelijk voorbeeld kwam naar voren toen wij, op onze laatste dag in Peru, een toer maakten door de arme wijken in Lima*). Deze toer bracht ons in de wijken waar nog geen elektriciteit, geen watervoorziening, geen riolering en geen andere door overheid geregelde zaken zijn geïmplementeerd. De mensen hebben zich daar simpelweg een stuk grond toegeëigend. Echter, de wet zorgt ervoor dat je eerst 15 jaar ergens moet wonen voordat je het stuk grond ook daadwerkelijk op je naam kunt zetten. Voordat dit gebeurd is, ben je niet geregistreerd, betaal je dus ook geen belasting, maar vindt de overheid ook dat zij dus geen enkele voorziening hoeven te leveren. De mensen organiseren zich daar in kleine wooneenheden (blokken van zeg 12 huizen), kiezen daar een leider en zorgen gezamenlijk voor dat gebied. Aangezien deze gebieden op steile bergwanden liggen leggen ze zelf muurtjes, terrassen en trappen aan. Wat doet de president vervolgens? Zonder één cent betaald te hebben laat hij de trappen in de kleur schilderen van zijn partij. Hij laat zijn naam op vele treden schilderen , komt langs, maakt een foto op de trap en is weer verdwenen! Het behoeft geen uitleg waar die foto voor gebruikt wordt.

Met 11 miljoen mensen in Lima ondertussen, heb je enorm veel wijken als hiervoor beschreven in verschillende stadia van eigenaarschap. En dit zijn behoorlijk arme wijken. Geen enkele voorzieningen en voor velen geen uitzicht op verbetering in de vorm van werk. En om het contrast groter te maken bouwen men simpelweg een grote muur tussen de rijke wijk (in dit geval Santiago de Surco) en de arme buurten. Vanuit hun raam hebben deze arme groepen vervolgens wel heel goed zicht op de mooie sportvelden, huizen en winkels, maar ze moeten meer dan anderhalf uur lopen om daar te komen.

Een veel gehoorde klacht is ook dat de grote infrastructurele zaken uitbesteed zijn aan buitenlanders en dat de inkomsten dus naar het buitenland vloeien. Zaken als olie, treinen, bussen, (tol-)wegen zijn in handen van Amerikaanse, Engelse, Franse en Braziliaanse partijen die daar goed geld aan verdienen maar waar Peru te weinig aan verdiend – althans, zo is de klacht. Dit betekent dat er wel wat snelle verbeteringen zijn geboekt maar dat structureel het land er niet beter van wordt. Ook kiest elke president daarin weer zijn eigen koers waardoor elke nieuw infrastructureel project niet aansluit op de vorige. Zo zijn bijvoorbeeld de treinstations van een nieuwe elektrische trein totaal niet aangesloten op de busstations, die weer niet aangesloten zijn op de metrostations in Lima.

Kortom, ondanks dat er op onderdelen wel vooruitgang is geboekt in Peru, en dat er zeker een rijke gedeelte van de bevolking bestaat, blijft het een arm land waar de mensen gemiddeld genomen in een achtergestelde positie leven. En er is geen uitzicht dat dit op korte termijn zomaar gaat verbeteren. Neemt niet weg dat het een fantastische vakantiebestemming is met zijn rijke cultuur en natuur. Zeker als je, net zoals ons, rustig hebt kunnen wennen aan de hoogteverschillen en dus van al dat moois kunt genieten zonder hoogteziekte of andere rare problemen.

Groetjes R+S

*) Deze toer vonden wij een aanrader. We betaalden weliswaar veel voor de deelname ($55 per persoon) maar het is georganiseerd vanuit een NGO waardoor de inkomsten ook ten goede kwamen aan de mensen die we bezochten. We hebben het één-na-grootste kerkhof ter wereld bezocht waar net op dat moment toevallig ook een begrafenis plaatsvond. We zijn gaan eten bij een dame die heerlijk voor ons gekookt had en die met behulp van een NGO een keuken heeft opgezet voor mensen die niets te eten hebben (waaronder zijzelf in eerste instantie). We hebben een dame bezocht die met vallen en opstaan en met behulp van NGO’s een handwerkhandel heeft opgezet. Zij was, zoals de meesten in die wijken, in de tijd van het Lichtend Pad gevlucht naar de stad. En we zijn gaan kijken naar een kinderbibliotheek, opgezet om de kinderen op te vangen die zelf niet naar school kunnen. Zie ook http://www.alternativeperu.org/ gerund door de uit België afkomstige Nathalie.