Ecuador, de 10 laatste dagen

Huh, Ecuador? Zitten jullie dan niet al lang en breed in Peru?

Jazeker, en Reinoud had natuurlijk al een behoorlijk uitgebreide verhandeling geschreven over onze algemene indruk van Ecuador én de kinderen hebben ook al over de zeer afwisselende (en soms ruige activiteiten) verslag gedaan.  

Maarrrrr er onbreken nog wat verbindingsstukjes van de reis in ons verslag en die ga ik proberen in te vullen, als was het maar om ons eigen plaatje ook compleet te hebben.

Warmwaterbronnen in Papallacta

Na ons verblijf in de Cotocotcha Lodge in de Amazone in de buurt van Tena, bracht dezelfde taxichauffeur ons weer over die Andesbergpas richting Quito. Onderweg oefenden wij Spaanse woorden vanuit het Nederlands, die hij dan vervolgens in het Engels probeerde te vertalen om zijn Engels te oefenen. Hilarisch en leerzaam! 

Wij wilden in Pappallacta afgezet worden, een plaatsje met de beste warmwaterbronnen van Ecuador, dat op 45 minuten afstand van Quito en op grote hoogte in de Andes ligt. Nou, koud dat het daar was, brrrr! Wat een overgang vanuit de tropische Amazone. Alles ging aan, zowel jassen en lange broeken als de verwarming in onze fijne bungalow die hoorde bij het enige fatsoenlijke (en veel te dure) hotel in Papallacta. De setting was verder erg leuk, de bungalows lagen om een aantal warmwaterbaden heet die gevoed werden met de natuurlijk bronnen en verder exploiteerde het complex nog een warmwaterbronnenbadenspa en 2 restaurants.

We hebben daar die middag heerlijk gebadderd in de loeiwarme en geneeskrachtige openluchtbaden terwijl het buiten koud en mistig was en zelfs een groot deel van de tijd regende. Reinoud sneed zich overigens nog lelijk aan een rieten mand die je in het badencomplex gebruikte om je kleding in op te bergen. Heeft ie nog lang last van gehad.

Huurauto

We kwamen er s' avonds tot onze schrik achter (hadden in Amazone geen Wifi) dat de reservering voor de huurauto die we al vanuit Quito geboekt hadden en de volgende dag voor ons klaar moest staan, niet gehonoreerd was. Vanuit Papallacta deden we via internet pogingen om een andere auto te huren want we wilden de laatste 10 dagen met een auto in stappen van Quito naar Guayaquil reizen. Na vele uurtjes, leek het gelukt.

De volgende dag togen wij, na nog even gezellig vertoefd te hebben in de baden bij de bungalow en enigszins opgelucht dat we de kou weer konden verlaten, naar het vliegveld van Quito om de auto op te halen. Deze bleek óók niet beschikbaar, pfff, geen geluk met die auto's. Maar we waren naar een aantal weken vakantie en het gepoedel in die baden inmiddels erg relaxt en gingen gewoon een loketje verder bij Budget-rent-a car informeren. Daar lukte het om een auto te huren waarin we ons gezin met 5 koffers (nèt) kwijt konden. 

De Sierra

In onze nieuwe vriend de Crysler Grand Vitara (klinkt groter dan ie was) reden we in een paar uurtjes door de beroemde "Avenida de los Vulcanos" langs de vulkanen met de mooie indianennamen Cotopaxi, Chimborazo en Quilatoa naar ons volgende hotel in Salcedo, in de Ecuadoraanse Sierra. 

Op deze vroegere hacienda "Rumipamba de Las Rosas" deden we een dagje relaxt. Afgezien van een (niet zo interessant) rondje paardrijden waarover Milou al berichtte en een tochtje naar de pizzeria van het ook niet echt interessante stadje Salcedo, hingen we een beetje rond in onze charmante Haciendakamer en bij de openhaard in het restaurant: gamen, lezen en een spelletje jokeren.

De dag erna gingen we erop uit. We volgden een rondritsuggestie uit de Insight Guide langs locale cultuur en natuur in de Sierra. We reden door wat stadjes die bijna allemaal een naam met een S haden en struinden langs de donderdagmarkt van Saquisilli waar de kids hoedjes kochten. Daarna werden ze zeer vriendelijk aangesproken en nageroepen door de lokale bevolking die ook zo'n hoedje draagt. Later bleek dat we de echte grote markt helemaal niet gezien hadden want daar reden we bij het verlaten van het stadje pas langs.

We vervolgden onze rit door het schitterende landschap van de Sierra en de Chrysler werd flink op de proef gesteld met al dat klimmen. We moesten een heel eind over een niet geasfalteerde dirtroad met veel gaten en stof en die soms buitengewoon spannend was. 

.   

Ons doel na deze ruige tocht was een lunch bij de "Black sheep in", een ecologische lodge en boerderij in de middel of nowhere waar je heerlijk kon eten (aldus de Insight guide). Maar toen we het makkelijk te missen bordje van de Black Sheep eindelijk gevonden hadden en het steile weggetjes omhoog hadden overleefd, werden we allerhartelijkst ontvangen maar bleek dat onze gids uit 2003 enigzins achterhaald was. Het was geen restaurant (meer)! Toch een beetje teleurgesteld vervolgden we onze tocht naar het beroemde kratermeer van Quilotoa. Het uitzicht op het prachtige blauwe meer (250 m diep) was de tocht echter wel waard.

Maar ook daar op 4000 m hoogte weer kkkkkkoud brrr. Na wat warme drankjes en typisch Ecadoraanse lunch (kip met rijst), reden we over wat betere wegen terug naar onze Hacienda. Pas de volgende dag na het uitchecken ontdekten we dat de Hacienda nog een superleuk sport- en speelveld had en het zwembad goed verwarmd was. Tja, volgende keer dan maar.

Baños

Onze volgende bestemming werd Baños, een paar uurtje verderop. Een leuke plek met warmwaterbronnen, watervallen en een mild klimaat op de grens van Sierra en Amazone. Een hippe backpackerslocatie met leuke restaurantjes, koffiebarretjes en kroegjes. Én een uitvalsbasis voor allerlei activiteiten, de een nog stoerder dan de ander. Wij hebben geraft, paardgereden en gemountainbiked maar je kon er ook hiken, bungyjumpen, canyoning, abseilen, met een enorme schommel boven de rivier schommelen, parasailen etc.. Ook kon je vanuit hier de Amazone in maar daar waren we al geweest.  

Ons hotel lag iets buiten het bruisende stadje, dat vonden we wel zo rustig en we liepen er toch in 10 minuten heen. Je kon overal prima eten voor een goede prijs en we hadden een favoriet cappucino en chocomeltentje op het centrale plein. Wij bleven maar 3 nachten en waren er effectief 2 dagen maar vonden Baños, hoewel toeristisch, echt een aanrader. We zouden ons kunnen voorstellen dat je daar wat langer blijft en nog meer activiteiten onderneemt. 

Naar de kust

Maar wij wilden door, naar de kust.  In overleg met de kids, hadden we besloten om die rit in een keer te doen en niet op te splitsen, zodat we maximaal de tijd hadden in Montañita. Het was  470 km rijden en daar zouden we snel 8 of 9 uur over doen. Het wegennetwerk is niet te vergelijken met dat in Europa. Nadat we (na een D-tour) op de goede weg waren beland, genoten wij voorin van het gave landschap dat deze dag aan ons voorbij trok. We moesten de Andes, weliswaar het smalle stuk, van oost naar west doorkruisen. Daarna veranderde het landschap langzaam naar vlak met uitgestrekte bananenplantages waar we alle in Nederland verkochte merken in Haciendas voorbij zagen komen.  En na de miljoenenstad Guayaquil, waar navigator Reinoud mij als chauffeur dwars doorheen loodste, kregen we een droog duinlandschap te zien op weg naar de kust.

Omdat ze er mede zelf voor gekozen hadden, bleef het redelijk rustig op de achterbank. Maar om eerlijk te zijn: het autorijden was gewoon erg saai voor de kids. Ze konden eigenlijk niets doen vanwege al het rijden in de bergen en kans op misselijkheid waar ze allerdrie, net als hun moeder, snel last van krijgen. Lezen, gamen of iets anders waarbij de blik van de weg af gaat, kan dus eigenlijk niet, en werd ook meteen afgestraft met wagenziekte als ze het wel deden. We misten de  dvdspelers in onze eigen auto dus enorm. Na eindeloos zingen, ik-zie-ik-zie spelletjes etc, redde een film via de laptop het laatste stuk en kwamen we na een lange tocht zonder al te veel ruzie en klagen in Montañita aan.

Montañita

In dit surfersparadise gingen we weer heerlijk in de relaxtstand. We verbleven in Balsa Surf camp, net iets buiten het stadje en dus buiten het feestgedruis. We hadden een cabaña met veranda en hangmat. Op de rest van het camp nog meer hangmatten, yogalessen (niet gedaan overigens) en surfdudes.

In Montañita zelf liepen backpackers rond, surfers, oude hippies en rastagasten. We konden de kids live uitleggen hoe wiet ruikt! Het stadje bestond uit rijen cocktailbars, hostels en discotheken met namen als "Alcatraz". De golven waren er echt hoog! 

We hebben rondom ons eigen "camp" een poging tot surfen gedaan, gezwommen, genikst en in de verschillende strandtentjes een cocktail of biertje gedronken en taco's met guacemole gegeten. Vanuit het iets verderop gelegen Puerto Lopez maakten we die fantastische walvissentocht.

Jammer dat het in Montanita steeds bewolkt bleef (nooit koud overigens) toen wij er waren maar verder was het er heerlijk.

Naar Lima

Die vrijdag vlogen we pas om 18:30 en we hoefden alleen maar zo'n 2,5 uur te rijden. Alle tijd hadden we. Toch kregen we het voor elkaar om supergestresst naar de gate te moeten hollen voor ons vliegtuig naar Lima! Het moet de invloed van de coctails, de wietlucht en de mañanasfeer van de kust zijn geweest en door een opeenstapeling van onze eigen onhandigheden. Allereerst vertrokken we iets te laat vanuit Montañita dan we bedacht hadden, omdat het ook fijn was als dat ene stukje op de blog af werd gemaakt. Daarna besloten we om toch nog even om te rijden langs badplaats Selinas, waar velen zo vol van waren maar wat wij links hadden laten liggen omdat we een soort Benidorm vreesden. Kostte ons een half uur extra maar we hadden nog steeds ruim de tijd. Onderweg kregen we het flink aan de stok met de kinderen die echt onhoudbaar werden op de achterbank. Er moest een goed gesprek plaats vinden. Daarna werd alles weer goed gemaakt met een ijsje en korte zwemsessie in Salinas, wat ons overigens inderdaad tegenviel.

Maar uh.....toen moesten we toch echt gaan. Wat ons nekte was dat we niet goed opgezocht hadden waar Budget rent-a-car zat op de luchthaven van Guayaquil en het verkeer zat daar bovendien hartstikke vast. Toen we uiteindelijk de locatie vonden en voor de gate stonden, bleek dat we "gewoon"de auto op de airport op de parkeerplaats moesten inleveren vlak bij de vertrekhal, waar we een half uur daarvoor al hadden kunnen zijn.

Weer een half uur  later en met een inmiddels ook gestresste achterbank waarop voortdurend gevraagd werd of we het vliegtuig gingen missen, troffen we een incheckbalie die totaal niet vorderde en waar we 5 minuten voor het  sluiten voorrang kregen omdat het anders niet ging lukken. Vervolgens traag langs douane met veel papierwerk en rennen naar de gate die ging sluiten. Opgelucht renden we het vliegtuig in ...........waar tot onze verbijstering nog niemand in zat!! We snapten er niets van. We bleken gewoon zonder te kijken langs de hele rij passagiers gerend te zijn die allemaal nog moesten instappen. Maar goed, hoofdzaak was dat we het gered hadden. Op naar Lima, na een te gekke tijd in Ecuador!

Liefs namens RSLIM,

Suzanne