Paardrijden in de wildernis

In deze vakantie hebben we twee keer paardgereden. Ik zal eerst over het eerste ritje vertellen. Het was in Salcedo en een meneer ging ons ophalen. We waren bij een soort weiland maar geen manege. Er waren veel blaffende honden daar, die kwamen steeds achter ons aan en dat vond ik wel grappig. We kwamen een paardje van 3 tegen. Zijn vacht was zwart. Ik probeerde hem te aaien maar hij beet in mijn zij! Dat deed best wel pijn. Maar de meneer legde uit dat het een jong paard was en dat wilde spelen. Kijk, daar stonden de paarden klaar waar wij op gingen rijden.

Mijn mama en ik hadden best ondeugende paardjes. Ze legden uit hoe het moest. Ik had wel vaker paardgereden maar niet hier. We stapten op het paardje en vertrokken.

Mijn paard ging op het begin best we snel, dat van mijn moeder stond opeens stil. Die van mijn broers waren rustig en luisterden goed. Mijn vader ging niet mee want er waren maar vier paarden. Hij vond dat niet zo erg en maakte foto's.

We reden ongeveer een uur maar de omgeving was wel wat rommelig en we reden alleen maar stapvoets. Dat wilden we dus nog eens overdoen.

Vandaag in Baños gingen Ivo, mama en ik weer paard rijden. Papa en Lars waren ondertusen aan het mountainbiken.

Ik verwachtte zoiets als de vorige keer maar deze paarden gingen er gewoon vanzelf vandoor. Die van mijn moeder ging er meteen met haar vandoor in galop, terwijl er allemaal auto's aankwamen. Ivo en ik moesten best wel hard lachen! Mijn moeder probeerde van alles om het paard te laten stoppen maar het paard ging alleen maar harder galoperen. 

Toen mama het paard eindelijk terug kon sturen, stonden de anderen klaar. Onze gids ruilde zijn paard met dat van mama. Dat vond mama wel prettig. We reden een stukje door de straten en daarna kwamen we op een paadje in de bergen. We zagen veel mooie planten en de omgeving was prachtig.

We konden de volkaankrater helaas niet goed zien want daar zaten wolken voor. Ineens ging Ivo's paard in draf. Dat was wel grappig want als één paard in draf ging gingen de anderen erachteraan. Het is net alsof het een spreekwoord is: als één paard iets doet, denken de anderen dat het moet!

We gingen soms galloperen en we gingen door een riviertje heen. Op een gegeven moment stopten we want de paarden mochten even grazen.

In de tussentijd klommen we met onze gids een stukje omhoog. Het was een raar parcours. We moesten over een beekje heenspringen en de stenen waren hoog en stijl. Hij liet ons allerlei kleuren lavastenen en een soort oranje spul zien wat ook uit de Vulkaan kwam, die was tien jaar geleden uitgebarsten. Dat is niet zo lang geleden. 

De paarden waren uitgegeten en stonden op ons te wachten. Er lag ook veel poep daar. We reden terug en deze keer reed ik voorop. We kwamen veel ander groep tegen  die ook gingen paardrijden. Die waren nog op de heenweg. Ze zagen eruit alsof ze niet in draf of galop konden. Wij deden dat wel nog een paar keer. We reden weer de stad in en stapten af. We bedankten de gids en gaven de paarden schouderklopjes.

Bij ons favoriete koffie en chocolademelk cafeetje, zaten papa en Lars op ons te wachten. Zij hebben heel hard gefietst en zagen eruit alsof ze niet meer verder konden.

We vierden de spannende rit met een kopje chocolademelk.

groetjes, 

Milou van Dommelen