Raften over de Rio Pastaza

Vandaag hebben wij iets heel spannends gedaan.

We gingen raften. We moesten om 7 uur opstaan omdat we om 9 uur opgehaald zouden worden. Het ontbijt was hier niet geweldig. Chocoladepoeder zonder melk en heet water zonder theezakjes. Er was niet veel te kiezen. Een broodje met kaas of worst en wat muesli. We hadden een eitje besteld en gingen eten. 15 minuten later hadden we nog geen eitje en over tien minuten moesten we al voor de deur staan. Eindelijk kwam het eitje en toen bleek dat Milou buikpijn had dus moest ik het eitje van Milou ook nog opeten. Toen we eindelijk klaar waren moesten we best een beetje haasten. Dat was nog niet zo makkelijk maar het was gelukt tot dat Reinoud werd gebeld en de mensen van het raften zijden dat ze 10 minuten later kwamen. Van die mogelijkheid maakte wij mooi gebruik om binnen nog een klein stukje film te kijken. We stapten de auto in en gingen naar het gebouw waar we de spullen gingen halen. We moesten een wedshout aan en een helm op. Toen we naar de bus gingen die ons naar de plek zou brengen waar we gingen raften zagen we dat we niet alleen waren. Acht andere bezoekers hielden ons gezelschap. Eenmaal aangekomen zagen we dat we ook nog veiligheidsvesten aan moesten. De guide gaf ons een uitgebreide uitleg over wat we moesten doen  bijv. voor als we uit de boot vielen en toen gingen we. In het begin was het best een beetje spannend maar uiteindelijk was het echt heel leuk. Niemand van onze boot viel er in behalve Reinoud. Ik viel er bijna in maar mijn voet zat goed vast. De guide van de andere boot was een beetje een lolbroek. Hij ging bij de rustige stukjes expres opzij hangen om de andere 8 mensen in het water te krijgen. Toen we tegen elkaar botsten wou hij mij in het water trekken maar mijn voet zat zo goed vast dat zelf als Reinoud mee hielp kreeg hij mij niet in het water. Soms waren er best ruige golven waar de boot wel echt onder water ging staan maar gelukkig had de boot gaten zodat het water er uit kon. De tocht duurde een hele poos. Toen we eindelijk aan land waren was ik best opgelucht. De terug rit was een stuk langer dan de heen rit en we gingen onderweg ook nog wat eten. Eindelijk waren we bij ons hotel. ik dacht als ik toch niks te doen heb waarom schrijf ik dan geen stukje en daar is dit uitgekomen.

Ivo